osman cihangir'in öykülerini severek okumuşumdur. son kitabı da öncekiler gibi güzel. hele bu kitapta bütün öykülere yayılan o "kırmızı lekeli mendil" metaforu çok çok hoşuma gitti. gulam hüseyin sâedi'nin bir öyküsünde (bayel ağıtçıları'nda olması lazım) öykü boyunca yer alan çıngırak sesini hissettirdi kitap.
...
"İnsanları olduğu gibi sevmeye kimsenin gücü yetmez, yetemez, yeterince süre dayanır ve pes eder."
...
"İnsanın hafızası ağlar mı?"
...
"Ve ben artık hiçbir şeye onunla başlayamadım."
...
"Acı kabuk bağlarmış, katı halde duran tek his acıymış."
...
"Kalbin gördüğü düşe aşk denir."... "Bazen de kalp, kâbus görür ve ölünce uyanır."
...
"niye herkesin bir engeli oluyor bu hayatta, hep seçemedikleri, kendilerine ait olmayan bir köşeye itiliyor ve orada sıkışıp kalmak zorunda oluyorlar?"
...
"İnsan bazen güzel herhangi bir şey olmasını delicesine ister, kendi başına gelmeyecek olsa bile."
"İnsanları olduğu gibi sevmeye kimsenin gücü yetmez, yetemez, yeterince süre dayanır ve pes eder."
...
"İnsanın hafızası ağlar mı?"
...
"Ve ben artık hiçbir şeye onunla başlayamadım."
...
"Acı kabuk bağlarmış, katı halde duran tek his acıymış."
...
"Kalbin gördüğü düşe aşk denir."... "Bazen de kalp, kâbus görür ve ölünce uyanır."
...
"niye herkesin bir engeli oluyor bu hayatta, hep seçemedikleri, kendilerine ait olmayan bir köşeye itiliyor ve orada sıkışıp kalmak zorunda oluyorlar?"
...
"İnsan bazen güzel herhangi bir şey olmasını delicesine ister, kendi başına gelmeyecek olsa bile."
...
ve kitap bizi şarkısına da götürür.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder