arkadaşımın evi nerede?

 

demir kapılar bir ömür boyu dayanıyor diye duydum. ama bir ömür ne kadar uzun bilmem.

bu şehirleri özel yapan ne bilmiyorum. herkes pılını pırtısını toplayıp şehre gidiyor... şehri hiç sevmiyorum. ait olduğun yerde kalmak önemli.

ne zaman sökülen kapılar görsem çok üzgün hissediyorum.

‘Dostun evi nerede?’ diye sordu, günün battığı yerde süvari
Gökyüzü biraz duraksadı.
Dudağındaki geçici ışık dalını kumların karanlığına bağışladı ve
‘Ağaca varmadan,
Tanrı’nın rüyasından daha yeşil
Asma dallarının indiği bir sokak var’
Ki orda sadakatin tüyleri kadar mavidir aşk
Erişkinliğin arkasındaki o sokağın taa sonuna kadar başını çevirme.
Sonra yalnızlık çiçeğine doğru yönünü değiştir
İki adım kala güle,
Mitolojik toprağın ölümsüz fıskiyesinde durursun.
Orada yakalar seni şeffaf bir korku.
Gökyüzünün samimi akışında bir hışırtı duyarsın.
Bir çocuğu görürsün
Yüksek bir çama çıkmış, ışığın yuvasından yavrular toplamaktayken
İşte ona sorarsın;
‘ Dostun evi nerede?’

Sohrab Sepehri