Monarşi

Ben kurtların eviyim, Çatım harap, komşularım cimri ve bunak, Sığ ufuklar kesmiş yollarını Toprağım aç, Oğullarım kavgalı, kızlarım dargın Ve genzimde türkülerim tutsak. Bir dost yok burda bana Bu can çekişen vadisinde saltanatımın, Bir dost yok ki kapımı çalsın Şu kuduz rüzgarlar gibi Etime dişlerini geçirirken mırıldanarak Desin ki, “Seni görmek geldi içimden, sadece Seni görmek için geldim ben.” Ama yok kimse, Kimse gelmedi bugüne dek Vermedi kendini hiçbir güzel ‘Bu genç iskeletinden’ sevgilinin Hiç armağan beklemeden. Ben kurtların Gıcırdayan dişlerinin çemberine hapsolmuş Bu kutlu mezbahanın külden döşeklerinde Gezinen farelerin efendisiyim. Yiğidini kaybetmiş bir kocakarı Gibi ağlayıp dövünemem Bodur denklemlere kalmış olsa da işim; Kuluyum, kölesiyim ben O sonsuz merhametin.

Hakan Şarkdemir